از مصرف غذاهای چرب، حجیم، نفاخ و دیر هضم خاصه در وعده سحری اجتناب شود. بهترین غذا برای سحری، کربو هیدرات‌های پیچیده است مثل نان سبوس دار، برنج، حبوبات، سیب زمینی و غلات. به وعده سحری اهمیت زیادی بدهیم زیرا حکم صبحانه را داشته و عامل نیرومندی بدن و استحکام استخوان و تقویت اعصاب است. ماست، دوغ، خیار شور و نوشابه برای سحری توصیه نمی‌شوند، زیرا عطش را تشدید می‌کنند. عدم‌مصرف سحری موجب سوخت ناقص چربی‌ها، بوی بد دهان، ضعف، سردرد و دردهای عضلانی و کاهش هوشیاری و تمرکز حواس می‌شود.
نوشیدن آب زیاد در سحر، برای پرهیز از تشنگی طول روز، تقریباً هیچ کمکی نمی‌کند. فقط حجم ادرار را افزایش داده و به قلب و کلیه‌ها فشار بیشتری وارد می‌کند. از مصرف چای زیاد و پر‌رنگ، در سحر اجتناب شود زیرا با افزایش ادرار، باعث دفع آب و املاح بدن در طول روز می‌شود. پرخوری در سحر، ضمن ایجاد امتلا در سیستم گوارشی، ایجاد کسالت کرده و شادابی و نشاط را از بین می‌برد.غذاهای سرخ کردنی و خشک مثل کوکوها و کتلت بسیار عطش آور هستند و لااقل مناسب وعده سحر نیستند.
توصیه‌های عمومی
بعد از افطار و سحر، زمان مناسبی برای مطالعه است. با تنظیم ساعات خواب، مطالعه، ورزش و تفریح، ضمن بهره‌برداری از برکات معنوی این ماه، از سایر نیازها هم غافل نشویم. رژیم غذایی در ماه مبارک‌رمضان، متعادل و متنوع باشد، ولی در یک وعده از یک نوع غذا استفاده شود. وقت با ارزش خود را صرف کارهای بیهوده نکنیم. این ماه به سرعت می‌گذرد و فرصت‌ها به پایان می‌رسد. ترجیحاً خواب بعد از سحر را به بعد از ظهر موکول کنیم. از بیداری شب تا دیروقت بپرهیزیم تا از برکات سحر، شایسته‌تر بهره‌مند شویم. انجام فرایض و مستحبات نیازمند برخورداری از جسمی سالم و روحی با نشاط است. این ماه را با پرخوری یا بد خوری از دست ندهیم. خوراک خود را کاهش دهیم و با صبر و استقامت، موجبات تقویت اراده، پاکسازی درون و تزکیه نفس را فراهم آوریم.
یادمان باشد که روزه فقط یک رژیم غذایی نیست و اگرچه می‌توان در این ماه، وزن بدن را با رعایت رژیم مناسب حفظ کرد، ولی کاهش وزن به روح و فلسفه روزه نزدیک‌تر است. سفره‌های رنگارنگ و اسراف در نعمات الهی، تناسبی با حقیقت روزه داری ندارد. به بهداشت دهان و دندان توجه بیشتری کرده و از مسواک و نخ دندان پس از افطار و سحر به شکل صحیح استفاده کنیم. در مدت روزه داری از انجام حرکات و فعالیت‌های سنگین، حمام داغ، خون دادن و حجامت و هر کاری که احتمال ضعف را افزایش دهد، خودداری کنیم.
ماه رمضان، فرصتی برای بهره‌مندی از چرب و شیرین دنیا نیست بلکه غنیمتی است تا توشه برگیریم. پس بکوشیم با رعایت دستورات و آداب تغذیه، نه آنچنان آکنده باشیم که از یاد خدا و محرومان و انجام فرایض غافل شویم و نه آنچنان مغلوب ضعف و عطش گردیم که توانی باقی نماند.
